“Ik vind dat je nu te ver gaat” zegt de directeur tegen me. Ik zit in de laatste vergadering van het schooljaar van de medezeggenschapsraad (MR) van de reguliere basisschool van mijn kinderen. Samen met een mede ouder en twee leerkrachten. Medezeggenschap is op elke school wettelijk verplicht en heeft als taak toe te zien op het schoolbeleid.

Passend onderwijs staat, niet voor de eerste keer dit schooljaar, op de agenda van de MR deze avond. Immers, op 1 augustus 2014 gaat de wet Passend Onderwijs in werking. Het uitgangspunt van Passend Onderwijs is dat ieder kind welkom is op school en er geen kind meer tussen de wal en het schip valt. Hiermee worden de kansen op de beste ontwikkeling voor ieder kind uitgebreid. Voor kinderen die extra zorg nodig hebben, maar ook voor kinderen die zonder extra ondersteuning onderwijs volgen. Onze school heeft naar ouders gecommuniceerd dat ook komend schooljaar 2014/2015 de ondersteuning van leerlingen die dat nodig hebben gecontinueerd zal worden. Ook al bestaan er dan geen “geoormerkte rugzakgelden” meer. Deze leerlingen krijgen dus nog steeds passende ondersteuning. Maar welk bedrag hiervoor beschikbaar komt voor deze kinderen is nog niet duidelijk. Tot frustratie van het schoolteam en sommige ouders. Wat leidt tot een verhitte discussie in de MR.

Aj. Die opmerking komt binnen en maakt mezelf ervan bewust dat ik in mijn “moraalriddersrol” ben gestapt. Iets wat me wel eens vaker in de MR overkomt. Er is in principe niks mis met moraalridders. Integendeel zelfs heb ik onlangs van Leike van Oss geleerd tijdens een mooi seminar over macht en invloed. Moraalridders zijn nodig zijn in onze maatschappij: mensen die vinden dat het beter kan, anders kan. Maar ik weet inmiddels uit eigen ervaring dat ik in deze rol mijn doel voorbij kan schieten en niet meer bijdraag aan de verdere professionalisering van, in dit geval, het onderwijs.

Die avond weten we als MR, samen met de directeur, de discussie om te buigen naar een concrete actie, namelijk duidelijkheid vragen aan het College van Bestuur van de overkoepelende stichting waar onze school van uitmaakt. Deze duidelijkheid is inmiddels gekomen. Ik besef me hoe belangrijk het is, ook in het heetst van de strijd, elkaars perspectieven te blijven delen en bespreken. In gesprek te blijven over zaken die “schuren”. Zaken waar je je als ouder en leerkracht zorgen over maakt. Ieder vanuit zijn of haar eigen betrokkenheid. Dank Leike, voor het inzicht wat je me hebt gegeven. En dank directeur, voor het me ter plekke bewust maken van mijn moraalriddersrol.