Ik ben in 1975 geboren in Veghel. Ik was een ‘stuitkindje’. Mijn moeder vertelde me dat ik de eerste 9 dagen van mijn leventje (alleen) in een ziekenhuisbedje lag met ‘ingebakerde’ beentjes. Die floepten namelijk de hele tijd vanzelf naar mijn hoofd :-).

Ik bleek na 6 weken ook nog eens een dubbele liesbreuk te hebben, waaraan ik snel werd geholpen. Niet echt een lekkere start dus als baby. Zeker niet toen ik stuitte op een artikel in de Volkskrant (14 oktober 2017) met als introtekst “Dertig jaar geleden werden baby’s nog onverdoofd geopereerd” (lees: met spierverslappers)….

Mijn zusje werd 2 jaar later geboren. We hadden (en hebben) het fijn samen. Mijn moeder was altijd thuis. Mijn vader werkte 6 dagen in de week. Maar daardoor konden we alles doen wat we wilden. Zoals op vakantie naar Spanje. Er waren veel vriendjes en vriendinnetjes in de buurt en op school. We gingen een paar keer per week naar familie in Nijnsel en Schijndel. Veel nichtjes en neefjes, kaarten met oma. Mijn peetoom en peettante woonden om de hoek. Ik las veel en bracht uren door in de plaatselijke bibliotheek. Een fijne en onbezorgde jeugd in mijn herinnering.

Ik ging naar het Zwijsen College in Veghel. Met hard werken en discipline haalde ik het gymnasium. Ik verbaasde iedereen. Wel voelde ik dagelijks angst. Was ik wel op tijd? Had ik mijn gymspullen wel in mijn tas gedaan? Kon ik het lokaal wel vinden? Zou ik de beurt krijgen? Achteraf gezien vond ik de middelbare schooltijd een spannende en minder leuke tijd. Ik liet alleen niks merken en werkte stug door.

Deze strategie hield ik vol. Ook in Maastricht toen ik Gezondheidswetenschappen ging studeren in 1993. Op kamers. Geen ouders meer die voor mij antwoordden. Op eigen benen. In het zicht. Ik kwam niet meer uit met mijn strategie en kreeg paniekklachten. Via de huisarts werd ik doorverwezen naar het RIAGG.  Aan de buitenkant zagen mensen niet zoveel. Ik kon nog ‘gewoon’ doorgaan, was lid van studentenvereniging Tragos, had veel bijbaantjes en haalde mijn doctoraal. Trotse familie.

In 1999 ging ik bij ARCADIS in Arnhem werken. Mijn eerste prachtbaan! Leerde (weer) fijne, nieuwe mensen kennen. Maar wat vond ik het in het begin nog spannend. Naast werken probeerde ik in die tijd van alles uit om mijn rust te vinden. Mensendieck, psycholoog, fietsen, lezen, films kijken, skeeleren, mediteren en yoga. En uren bellen met vriendinnen. Op bijzondere momenten herinnerde de zon me er aan dat het leven goed was zoals het was. Langzaamaan voelde ik me beter.

In 2000 leerde ik Mark kennen. We gingen samenwonen. Daan, een jongen met Down, kwam in ons leven en we zagen hem 2 keer in de maand (sinds 2020 helaas niet meer vanwege corona). We verhuisden in 2004 naar Rheden, trouwden en kregen twee dochters (nu 15 en 16 jaar). Ik kreeg een 2e prachtbaan bij Stichting MAAT en daarna bij het Autisme Kennisnetwerk Overijssel (AKO). De rol van coördinator van het AKO past al jaren bij me en blijft goed en uitdagend voelen.

Ik heb de afgelopen jaren vele opleidingen kunnen volgen. Ik ben gecertificeerd Management Consultant (CMC) en lid van de Orde van organisatiekundigen en -adviseurs (Ooa), zie ook mijn LinkedIn pagina.

In 2015 richtte ik samen met oud-collega Esther van het Hof kindergasthuis De Boeg op. Op deze prachtige bungalow in het bos verblijven zieke kinderen samen met het hele gezin voor een tijdje. Het is een nieuwe vorm van zorg, tussen verblijf in het ziekenhuis en thuis. Dankbaar (vrijwilligers)werk!

In 2018 en 2023 reisde ik naar de bezette Westelijke Jordaanoever (Palestina).

Ik wil een samenleving gebaseerd op solidariteit, rechtvaardigheid en gelijkwaardigheid en werd in juni 2020 lid van de politieke partij BIJ1: #SpreekJeUitBekenKleur. Van juni 2021 t/m mei 2022 droeg ik als secretaris van het 1e bestuur van de lokale afdeling van BIJ1 Arnhem-Nijmegen bij aan de opzet van deze afdeling.

Naast deze activiteiten lees en wandel ik graag. Een gezin, parttime werken, tijd en geld voor hobby’s en reizen: ik ben een bevoorrecht mens. Ik ‘leef’ in plaats van ‘overleef’. Tegelijkertijd weet ik dat je aan de buitenkant niet altijd kunt zien wat zich van binnen afspeelt. Angst en schaamte zijn vernietigende emoties die meedoen in de weg kunnen staan. Vandaar mijn persoonlijke missie in dit leven ‘het mogelijk maken dat iedereen mee kan doen’ .