Als kind las ik graag. Ik vond leren leuk. Ik ging op kamers om Gezondheidswetenschappen te studeren en verruilde Brabant voor Maastricht. Ik koos ´Milieugezondheidskunde´ als afstudeerrichting. En niet ´Beleid en beheer in de gezondheidszorg´. Want dat deed bijna iedereen. Ik ging na mijn afstuderen in het oosten, Arnhem, wonen en werken. Iedereen ging namelijk naar het westen. Ik dus niet.

Ruim 18 jaar geleden meldde ik me bij de Vrijwilligerscentrale in Arnhem. Uit een dikke klapper koos ik een gezin wat op zoek was naar een vrijwilliger voor hun zoon. Zodat zij wat meer tijd aan zichzelf en hun andere zoon konden besteden. Een klein jongetje (toen 3 jaar) met Down kwam in mijn leven. In ons leven. Want Mark, mijn partner, was net zo enthousiast. Voor onze twee kinderen hoort hij er inmiddels gewoon bij. En ja, hij is anders. Pas later besefte ik me dat wat voor mij vanzelfsprekend is, voor anderen niet zo vanzelfsprekend is. Soms zelfs bedreigend. “Wat doe je dan met hem?” “Is dat niet moeilijk of soms eng?”

Tekenend is mijn ervaring met een zorginstelling ruim veertien jaar geleden. Ik liep het dagactiviteitencentrum in het dorp waar ik woon binnen. Nieuwsgierig. Ik liep hier wekelijks langs om mijn kinderen naar de kinderopvang te brengen. Maar wie kwamen hier? Op mijn vraag of ik eens in de twee weken op woensdagochtend een kop koffie kon komen drinken reageerde men verbaasd. Dit verzoek had men nog niet eerder gehad. Of ik het op papier wilde zetten. Beduusd liep ik terug naar huis. Ik pakte pen en papier. Ik liep direct terug. Na 3 weken werd ik gebeld. Ik was welkom op woensdagochtend, wanneer cliënten met Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH) kwamen voor hun dagbesteding. Ik luisterde naar hun levensverhalen. Mensen die midden in het leven stonden en ineens de gevolgen van een ernstig ongeluk of bloeding ondervonden. Confronterend. Dit kon ook mij overkomen. Plotsklaps niet meer gezond. Beperkt in het voeren van je eigen regie.

Levensverhalen inspireren mij om te doen wat ik doe. Ik wilde als kind de wereld verbeteren. Vrijwilligerswerk doen in ontwikkelingslanden. Iets voor andere mensen doen. Nu doe ik graag iets met mensen. De wereld begrijpen. De stem van de minderheid laten horen. Op onderzoek uitgaan. Iets nieuws neerzetten. De Mont Ventoux beklimmen. Wandelen en fietsen door Palestina.

Maar wel net ff wat anders. En altijd met de mensen waarover het gaat.