“Ga je naar Palestina? Alleen? 13 nachten? Ben je gek of zo?“. Dat waren steevast de reacties op de aankondiging van mijn reis. Ik vloog zondagmiddag 23 september 2018 met Transavia van Schiphol naar Tel Aviv (Israël). Ik moest mijn zusje en ouders nog het meest geruststellen. Mijn man moedigde me aan en was stiekem jaloers op zo’n reis. Onze kinderen (toen 10 en 12 jaar) vonden vooral het vliegen heel erg eng. “Je mag alleen in het vliegtuig stappen als je een goed gevoel hebt. Anders niet“. Na terugkomst zeiden zij “Mama: dit doe je nooit meer.” ♥♥

Het ongeloof was niet zo gek. Wie gaat er nu vrijwillig naar bezet gebied? Allereerst moet je dan weten dat Palestina bestaat uit twee gebieden: de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever. Israël heeft de Gazastrook militair afgesloten met een veiligheidshek met vier bewaakte grens-doorgangen en beheerst bovendien het luchtruim en de zee vóór de Gazastrook. Het reisadvies voor Gaza is dan ook negatief. Voor de Westelijke Jordaanoever geldt geen negatief reisadvies. Wel zijn er veiligheidsrisico’s en moet je alert zijn. Niet echt uitnodigend dus….

Ruim 10 jaar geleden las ik voor het eerst over de geschiedenis van de Palestijnse gebieden. Sindsdien verslind ik elk boek hierover. Vol ontzetting las ik over het leven in de bezette Palestijnse gebieden. ¨Hoe is deze onderdrukking mogelijk?¨ vroeg ik me elke keer af en ¨Wat kan ik doen?¨ Toen de gedachte opkwam ‘Ik kan Palestina allereerst met eigen ogen gaan bekijken’  liet me die niet meer los. Dus in 2018 reisde ik 14 dagen door de Westelijke Jordaanoever. In dit 1e deel van mijn tweeluik lees je meer over de reis. In het 2e deel ga ik in op het leven in bezet gebied.

Ik kon op internet maar weinig reizigers vinden die door de Westelijke Jordaanoever als toerist hadden gereisd. Ik ging dus in eerste instantie voor safe en boekte een groepsreis. Maar wegens te weinig aanmeldingen ging die reis niet door. Intussen was ik door de boeken van journalisten Anna Krijger “Hipsters, baarden en martelaren” en Derk Walters “Israël zegt geen sorry meer” op het spoor gekomen van hostel Area D in Ramallah. Ik zocht email contact met de hostelmedewerkers. Met hun geweldige suggesties kreeg mijn reis snel vorm. Ik nam mijn besluit: ik zou alleen gaan. Ik boekte een retourticket naar Tel Aviv, maakte hostel reserveringen en boekte een aantal dagtrips bij Hantourism, een lokale community met een breed aanbod aan dagtrips op de Westelijke Jordaanoever.

Ik werd bang gemaakt door alles wat ik las over het reizen naar en door de Westelijke Jordaanoever. Het toegelaten worden door de Israëlische douane baarde me bijvoorbeeld zorgen. Als je enige betrokkenheid hebt met de BDS (Boycott, Divestment, Sanctions) movement kon je de toegang tot Israël en daarmee tot de Palestijnse gebieden ontzegd worden. Zoveel was me al wel duidelijk. Maar zou het schrijven over de BDS movement in blogs op mijn website al van invloed zijn? Ik wist het niet. Ik kreeg op Ben Gurion Airport in Tel Aviv na een korte en strenge ondervraging (dit is een vreemde gewaarwording) mijn permit. Gedurende mijn reis hoorde ik ook andere verhalen. Van toeristen die een uur lang in een aparte ruimte werden gezet terwijl hun mobiel en papieren werden afgenomen. Om vervolgens de permit te verkrijgen. Pure intimidatie, niet normaal.

Ook tastte ik in het duister over de vele checkpoints, verschillende (A, B en C) gebieden, Israëlische nederzettingen, ‘steriele’ wegen en nederzettingenwegen. Om deze reden boekte ik vooraf via Hantourism een privé taxi van Tel Aviv naar Ramallah. Ik wilde niet het risico lopen dat mijn eerste reiservaring een negatieve zou zijn. En het stelde mijn familie ook erg gerust ;-). Dat bleek een goede zet te zijn. Zonder problemen, met een taxi met de juiste nummerplaat en een chauffeur met de juiste vergunning, reden we het checkpoint (het was donker, ik zag niet zoveel) door en kwam ik binnen het uur in Ramallah aan bij het hostel. Daar ter plekke kwam ik er al snel achter dat ik niet op Google Maps kon vertrouwen in Palestina. Bizar: Palestina is letterlijk van de kaart geveegd. Eenmaal thuis las ik dit nieuwsartikel (6 oktober 2018) met een kritisch rapport hierover.

Het is onder andere die beeldvorming over Palestina die maakt dat ik dit tweeluik schrijf. De Westelijke Jordaanoever is een gebied waar je alleen (als vrouw) kan reizen. Gedurende mijn reis deed ik ervaring op met het zelfstandig reizen met (shared) taxi’s en bussen. Ook al blijft het complex en ingewikkeld, als toerist kon ik gemakkelijk en goedkoop rondreizen. De mensen zijn uiterst gastvrij, vriendelijk en behulpzaam. Zonder opdringerig te zijn. Ik voelde me veilig op alle plaatsen waar ik was: zowel in hostels als in de stad, ook s’avonds laat. Als toerist kun je gemakkelijk veel verschillende plaatsen in korte tijd bezoeken. In tegenstelling tot Palestijnen zelf, daarover later meer in deel 2. Hieronder eerst wat wetenswaardigheden over mijn reis(bestemmingen).

Ik verbleef de eerste 5 nachten in hostel Area D in Ramallah. Ramallah ligt ongeveer 15 kilometer ten noordwesten van Jerusalem en heeft ruim 27.000 inwoners. Sinds eind 1995 werd het bestuur van de stad door Israël overgedragen aan de Palestijnse Autoriteit (PA) conform de Oslo-akkoorden in 1993 tussen Israël en de PLO. Dat noemt men een A-gebied. Ramallah ligt centraal op de Westelijke Jordaanoever en het hostel is geweldig! Hiervandaan deed ik een indrukwekkende dagtrip naar Hebron, wandelde ik door een plaatselijk vluchtelingenkamp en maakte ik een prachtige fietstocht via Taybeh (biermuseum) naar Jericho. Alle drie de activiteiten met een lokale Palestijnse gids.

Ik verbleef vervolgens 2 nachten in Sabastia en daarna 1 nacht in Nablus. Sabastia ligt noordwestelijk van Nablus en is bekend om haar archeologische sites. Ik reisde per sherut taxi (shared taxi) via Nablus naar Sabastia. Ik verbleef in het prachtige Sabastia guesthouse en het Beit Ramzi questhouse. Via Hantourism ging ik met een gids mee met de Nablus tour en een dag later liet ik me flink scrubben in het Turks badhuis.

Ik reisde vervolgens rechtstreeks naar Jericho per sherut taxi en verbleef 2 nachten in het heerlijke Auberg-Inn guesthouse. Ik ging met een privé taxi naar Quasr Al-Yahud (Jordaanrivier) en de Dode Zee. Beiden C-gebied wat betekent dat het volledig onder Israëlisch controle staat. Meer dan 60% van de Westelijke Jordaanoever is C-gebied, 18% is A-gebied en 22% is B-gebied. Jericho en omgeving staan bol van de bezienswaardigheden zoals kloosters en het is een wandelgebied bij uitstek. Wel erg heet: rond de 40 graden…

Via een bezoek aan de scheidingsmuur bij Bethlehem eindigde mijn reis in Jerusalem en verbleef ik 3 nachten in het Austrian hospice, in het Arabische gedeelte van de oude stad. Met de Tempelberg, Olijfberg en het Israël museum (must see) op loopafstand. Ik ging met de light rail naar Yad Vashem met een indrukwekkend historisch museum en gedenkplekken. Een prachtige afsluiting van een bijzondere reis!

De Westelijke Jordaanoever bleek een boeiende en prachtige reisbestemming!  Je kan in korte tijd veel (plaatsen) zien, activiteiten ondernemen of gewoon het Arabische leven aanschouwen. Het voelde voor mij als thuis komen. Ik heb me de hele reis ‘gast’ gevoeld en geen ‘reiziger’. Zonder uitzondering zorgden de Palestijnen op elke bestemming ervoor dat ik me snel thuis voelde. Ik werd warm welkom geheten en kon op elk moment via whatsapp een vraag stellen aan een hostelmedewerker of medewerker van Hantourism. In elk questhouse was gratis Wifi beschikbaar, zelfs in Ramallah city. Op straat hielpen vele Palestijnen me, bijvoorbeeld door me naar taxi staanplaatsen te brengen, zonder opdringerig te zijn.

Nu klinkt het wellicht als een pretreisje… Maar ik zag met plaatsvervangende schaamte hoe de Palestijnen onbeschrijflijk veel onrecht wordt aangedaan. Ik werd me elke minuut bewuster van de privileges die ik als toerist had. Wat ik meemaakte als toerist valt in het niet bij wat Palestijnen dagelijks doormaken. Ja, ook ik heb ervaren dat op elk moment een weg geblokkeerd kan worden of een bezienswaardigheid gesloten wordt voor Palestijnen en toeristen. Tijdens mijn dagtrip naar Hebron was het heiligdom van Abraham (grot van de Patriarchen) afgesloten wegens een joodse feestdag. En door een onvoorziene wegblokkade moesten de gids en ik de geplande fietstour naar Birzeit wijzigen in een langere, maar veel mooiere fietsroute. Ook walgde ik van de gewapende soldaten bij wegblokkades, checkpoints of gewoon staand in een stad als Hebron en Jerusalem. Ongepast en ondenkbaar, en bij het langslopen was ik elke keer bang dat per ongeluk een geweer af zou gaan. En ik vond het allesbehalve fijn toen gewapende soldaten bij een checkpoint tussen Bethlehem en Jerusalem de bus inkwamen. Ze liepen rechtstreeks op mij af om mijn paspoort te bekijken. De toon waarop ik werd aangesproken was niet prettig, wederom een intimiderende ervaring.

Maar dit is niks in vergelijking met het LEVEN in bezet gebied voor Palestijnen. Dat is echt een ander verhaal en verdient een 2e BLOG.

Bekijk HIER mijn fotoboek.

En HIER schrijf ik over het boek ‘Mijn beloofde land’ (deel 3).

Ga naar mijn (Engelstalige) website: https://palestinablog.com