Een boek wat ik -bij uitzondering- gekocht heb, om in de kast te zetten. Want ik voorzag wel dat ik  dit boek nog vaak zou willen oppakken of uitlenen ;-). Ik heb veel boeken gelezen van Anja Meulenbelt: allemaal even interessant. Met name haar boeken over Palestina. Haar laatste boek ´Nooit meer is nu´ is met grote urgentie geschreven en behandelt de geschiedenis die vooraf ging aan 7 oktober 2023.

Die geschiedenis ken ik al. Ik verdiep me al jaren in Palestina en (o.a.) Anja´s boeken gaven mij duiding. Ook dit boek gaf me weer nieuw inzicht: ik besef me weer even dat ik ben omringd door (aardige) mensen die schrikken van mijn partijdigheid en stelligheid. Die geloven in vrede door dialoog en wederzijds begrip. In neutraliteit en nuancering, want beide partijen hebben evenveel schuld aan de patstelling die is ontstaan. Veelal ´paradigma 2 mensen´.

Terwijl ik heel duidelijkheid ongelijkheid zie, met Israël als bezetter, die internationaal recht schendt (paradigma 3). Zonder hiervoor gestraft te worden, sterker nog, Israël wordt geholpen door bondgenoot Amerika en ook onze regering. Terwijl de Palestijnse bevolking wordt uitgemoord, een etnische zuivering vindt plaats onder onze ogen, want Israël heeft als doel om de bezette gebieden toe te eigenen. Puur vestigingskolonialisme.  Onbestaanbaar dat we dit toestaan en geen grenzen trekken. Om nog maar niet te spreken over Trump´s uitspraken, die een resort wil maken van Gaza, de Palestijnen moeten maar plaats maken en allemaal gedeporteerd worden. Ofwel: het voltooien van de Nakba.

Op een aantal mensen om me heen na, voel ik me roepende in de woestijn. Waar ik in 2019 nog demonstraties bezocht die goed werden bezocht, is de opkomst het laatste jaar bizar laag. Mensen lijken niet meer te durven. Hier in Nederland zijn we in een klimaat beland waar je voor antisemiet wordt aangezien als je kritiek hebt op Israël. De lobby van (o.a) het CIDI is opper aanwezig en stuitend.

Door me te verdiepen in feiten en stelling te nemen, wat ik hoogstnoodzakelijk vind en waarvoor ik een morele verplichting voel, verstoor ik een stille ruimte, die het liefst onschuldig en onpartijdig blijft. Ik daarentegen ben partijdig: feiten laten namelijk zien dat er geen sprake is van gelijkwaardige partijen. Lees vooral ook Anja´s boek.

Hieronder geen letterlijke samenvatting van het boek, maar wel teksten die ik geel gearceerd heb:

1. Paradigma 1: Israël is een klein land, een toevluchtsoord voor de joden, die geleden hebben onder vreselijke vervolgingen. En die nu teruggekeerd zijn naar het land waar hun bestaan eens is begonnen. Een klein land dat zich staande moet houden in een vijandige, Arabische wereld.
2. Paradigma 2: Joodse Israëli´s en Palestijnen vechten alle twee om  hetzelfde stuk land, en geen van beide partijen is bereid tot compromissen. De schuld ligt bij de leiders aan beide kanten. Oftewel: waar er twee vechten hebben er twee schuld. De waarheid ligt altijd in het midden, het belangrijkste is dat we voor iedereen begrip hebben, het is een kwestie van elkaar beter leren kennen, van dialoog.
3. Paradigma 3: Israël is een bezettende mogendheid die de Palestijnen bij de stichting van de staat heeft onteigend en grotendeels heeft verdreven. Dat wat we moeten definiëren als vestigingskolonialisme gaat tot op de dag van vandaag door. Palestijnen en Israëli´s zijn dus geen gelijke partijen. Het is een strijd tussen kolonialisme en het verzet ertegen. Er is sprake van een wezenlijke en aantoonbare ongelijkheid: we hebben het over de strijd tussen een illegaal koloniaal project en het legitieme verzet daartegen.

• ¨Nooit meer is nu¨: nooit meer Auschwitz, dit mag de joden niet meer overkomen (zionistische perspectief) of dit mag niemand ooit meer gebeuren (bedoeling auteur).
• Herzl (grondlegger zionisme) zag in antisemieten van toen potentiële bondgenoten:
  • Joden konden nooit gewone Duitsers worden.
  • Nationalisme.
  • Eens over dezelfde oplossing: zet de joden apart in een eigen land.
• Het zionisme had als politieke beweging oorspronkelijk weinig aanhang onder de joden in Europa.
• Israël heeft geen geschreven grondwet, zoals dat hoort bij een moderne staat, omdat het land niet bereid is af te zien van de exclusieve rechten van één etnisch/religieuze groep.
• Sinds 2018 is vastgelegd in de Basiswet dat Israël per definitie een joodse staat is: de democratie is alleen democratisch als je joods bent. Een werkelijke democratie zal altijd uitgaan van gelijke rechten voor de wet van alle burgers, ongeacht etniciteit of religie.
• Deze gecultiveerde blindheid, deze haast voorgeschreven verdringing van het Israëlisch daderschap, en de daarbij horende ontkenning van de gigantische onveiligheid waar de Palestijnen in verkeren en die hen tot grensoverschrijdende wanhoopsdaden brengt, heeft alles te maken van de exclusiviteit van het zionisme.
• Klassieke vorm van kolonialisme: de band met moederland blijft bestaan, het gaat om economische uitbuiting. Vestigingskolonialisme: verdrijving van de inheemse bevolking, meestal genocide.
• Op grond van het VN verdelingsplan (1947) zouden de zionisten 55% van het land krijgen en de Palestijnen 45%, terwijl de bevolking voor 62% uit Palestijnen en voor 38% uit joden bestond. Ze namen veel meer land in beslag dan was voorgesteld, namelijk 78% in plaats van 55%. Rond 1948 werd 80% van de Palestijnse bevolking verdreven, zonder recht op terugkeer. Kortom de zionisten zijn geen moment van plan geweest om zich bij het verdelingsplan neer te leggen.
• Eerste intifada begon in 1987, 2e in 2000 (nadat vredesproces op niets uitliep).
• Oslo onderhandelingen: Arafat ging akkoord namens het Palestijnse volk dat Israël 78% van het land kon houden, als ze bereid waren de overgebleven 22% over te laten aan de Palestijnen.
• Israël wil geen vrede, uit Amerikaans onderzoek blijkt dat in 79% van de gevallen Israël verantwoordelijk was wanneer een bestand werd gebroken.
• Benny Morris: benoemde en beschreef de etnische zuivering (als een van de nieuwe historici), maar vond het geen probleem. Het was nodig om hen te verdrijven.
• In 2005 werden de nederzettingen in de Gazastrook ontmanteld. Gaza was ´teruggegeven´. Maar het leger was niet weg, het was alleen verplaatst, naar de grenzen. Alles bleef in handen van Israël. Het was bezetting met afstandbediening. Door de ´terugtrekking´ werd het risico verlaagd dat er Israëlische soldaten zouden sneuvelen, en het was een stuk goedkoper. Aangezien Israël bleef volhouden Gaza niet te bezetten, liet jet land die verantwoordelijkheid aan de VN (UNWRA).
• Hamas werd in 2006 alleenheerser (door een Fatah-coup, niet omdat ze dat wilde). Israël besloot om Gaza nu geheel af te sluiten en gebruikte de Dahiya-doctrine tactiek: disproportionele schade werd de norm.
• Wat in 2023 is begonnen, ligt in lijn met wat al eerder is gebeurd. Alleen: na 7 oktober 2023 wordt de burgerbevolking van Gaza op zo´n schaal ´bestraft´ dat dit wereldwijd wordt afgekeurd.
• Tijdens de eerste intifada (start 1987) was de verhouding tussen gedode Israëlische soldaten en Palestijnse burgers 1 op 6. Bij de 2e intifada (start 2000) werd het 1 op 9. Na de zogenaamde  terugtrekking uit Gaza werd het 1 op 33. En tijdens de operatie ´gegoten lood´ in 2014 werd dat 1 op 73.
• De top van Hamas heeft keer op keer laten weten bereid te zijn om een langdurige wapenstilstand te sluiten met Israël, zelfs als Israël zich alleen maar zou terugtrekken van de 22% van het land die er voor Palestijnen nog over was, schrijft Richard Falk. Israël was niet uit op vrede, Israël had liever een partij van terroristen als vijand. Die konden ze krijgen.
• Toen Abdel Fattah el-Sisi in Egypte aan de macht kwam, in 2014, werd niet alleen de grens opnieuw vrijwel geheel  afgesloten, maar werden ook de tunnels en het gebied er omheen platgegooid. Egypte toonde zich een actieve handlanger van Israël in de blokkade van Gaza.
• Israël is niet van plan de bezetten gebieden óf terug te heven óf te annexeren. Annexatie zou betekenen dat de Palestijnen onderdeel worden van de staat Israël en Israël is altijd bang voor een meerderheid van niet-joden in het land (nu 7 miljoen joden en 7,5 miljoen Palestijnen). Teruggeven is ook niet de bedoeling. Wat resteert: de Nakba voltooien.
• Begin 2017 publiceerde Hamas een politiek document:
  • Hamas is bereid een Palestijnse staat te aanvaarden binnen de grenzen van 1967 (= compromis van Arafat).
  • Staat voor de rechten van vluchtelingen.
  • Met hun gewapende strijd houden ze zich aan de grenzen van het internationaal recht.
  • Hamas nam afstand van de Moslim Broederschap, waar ze uit was voortgekomen.
  • Er waren interne verkiezingen.
• Hamas bestaat ook uit een grote groep mensen die in dienst zijn van de overheid. De Gazanen waren niet erg tevreden over Hamas als overheid.
• De grote meerderheid van de Palestijnen is vóór verzet, inclusief gewapend verzet. Ook na de verschrikkelijke moordpartijen op de Gazaanse bevolking is de populariteit van Hamas als verzetsgroep niet teruggelopen. Een grote meerderheid zal ervoor kiezen om de strijd niet op te geven.
• Hannibal-procedure: het leger besluit om soldaten , als vastneming dreigt, zelf te doden. Dit verklaart dat er met een tank op een kibbutz is geschoten, en er massa´s auto´s, waarin zich misschien gegijzelde soldaten bevonden, vanuit de lucht zijn vernietigd.
•  Een manier om Palestijnen weg te zetten is ontkennen dat zij überhaupt een volk zijn. Een 2e manier is Palestijnen weg te zetten als fanatieke moslims en daarmee aan te sluiten bij de groeiende islamofobie in Europe en de VS. Een 3e methode om de Palestijnen te demoniseren is door een vergelijking te maken tussen hen en de Nazi´s. Een 4e wapen is de herinnering aan de Holocaust.
•  Het Holocaust-dogma maakt Israël immuun voor gelegitimeerde kritiek. Die kritiek kan in de ogen van Israël nooit een andere reden hebben dan de onuitroeibare en irrationele jodenhaat. Wie het lijden van anderen vergelijkt met dat van de joden wordt antisemiet genoemd: want, het unieke lijden heeft unieke rechten. Maar geen enkel volk heeft het monopolie op het menselijk lijden.
• Israël startte haar koloniaal project, toen de westerse machten het eigenlijk al hadden opgegeven, zodat de ene na de andere nieuwe onafhankelijke staat ontstond (Jemen, Egypte, Irak etc).
• De Palestijnen hadden één vijand teveel: de zionisten, naast de Britten (die de kant kozen van de zionisten, met een leger waar de Palestijnen niet tegen op konden). De strijd was al verloren voordat rond 1948 de beslissende slag nog moest worden gestreden.
• Hasbara: ´Brand Israël´, met CIDI als voorbeeld: kritiek op Israël gelijk stellen aan antisemitisme, zie ook de nieuwe definitie van antisemitisme van IHRA.
• In de loop dat de bezetting duurt (vanaf 1967) zijn al een miljoen mensen gevangen geweest, waaronder zo´n 30.000 kinderen vanaf de leeftijd van 12 jaar.
• Het is altijd de Palestijnse bevolking geweest die de vijand was, vanaf het begin van het zionistische project. Israël is bezig met het collectief straffen van de bevolking.
• Mensen in Gaza voorzagen dat ze bezig waren stilletjes te sterven. Maar ze sterven liever rechtopstaand.
• 1948: Israël stichten van het land dat voor 65% Arabisch was, tot een staat te maken met een joodse meerderheid.
• De privé-onderneming Congo-Vrijstaat (1887-1908) van koning Leopold II van België kostte zo´n 10 miljoen Congolezen het leven. Uiteindelijk werd door internationaal protest, vooral in Engeland, de koning gedwongen zijn persoonlijke rijk aan België over te dragen. De staat is de grootste mensendoder in de moderne wereld, zegt Abraham de Swaan.
• De Westelijke Jordaanoever telt 278 nederzettingen en buitenposten, er wonen 700.000 kolonisten en 3 miljoen Palestijnse inwoners.
• Leven in Oost-Jeruzalem is gevaarlijk: er is onlangs een wet aangenomen waarin staat dat het ´consumeren van terroristisch materiaal´ op de sociale media bestraft kan worden met een jaar cel. Als je wordt betrapt bij het kijken naar Al Jazeera (als dat al kan in Israël) , zit je zo in de gevangenis.
• Enige uitweg mogelijk? Alleen als Israël eindelijk besluit om een normale democratie te worden, zoals de meeste westerse democratieën, met gelijke burgerrechten en nationale rechten voor alle bevolkingsgroepen, ongeacht etniciteit, religie of nationaliteit. Maar dat is het einde van de joodse staat en van het zionisme.