Na een hartstilstand (1 april 2017) interviewde journalist Fokke Obbema 40 mensen over de zin van het leven. Jan Geurtz was een van hen (ik las zijn boek ‘Verslaafd aan liefde’, zie hier mijn blog en samenvatting). Deze vraaggesprekken verschenen wekelijks in de Volkskrant en zijn onlangs ook gebundeld in een boek, voorzien van een eerste hoofdstuk en epiloog door Fokke Obbema.

Wanneer Fokke zichzelf vergeleek met collega’s plaatste hij zich op een denkbeeldige stress-as bij de stoicijnsere types. Met het leiden van de economieredactie tijdens de kredietcrisis of het verslaan van de aanslagen in Parijs had hij geen moeite. Althans geen slapeloze nachten, geen hartkloppingen. Wie hem daags voor zijn hartstilstand naar stress had gevraagd, zou een verbaasde frons als antwoord hebben gekregen. Het speelde geen rol, dacht hij.

Hij vroeg zich af of zijn stoïcijnse houding geen uiterlijke schijn was. Was hij eigenlijk een enorme binnenvetter? Vragen waarmee hij aan de slag moest gaan, vooral omdat hij merkte dat de verwerking van zijn hartstilstand hem veel stress en paniek bezorgde. Een wekelijks bezoek aan de haptonoom hielp de spanning uit zijn lijf te laten vloeien. Ook meditatie en mindfulness hielpen iets en het lukte hem langzaamaan om aandacht te geven aan zogenaamd kleine dingen en daarvan te genieten. Er was sprake van een herstelproces, met kleine stapjes.

Toen overleed een collega-journalist. Had hij pech en Fokke geluk? Fokke besefte dat hij met zijn vragen en honger naar kennis de illusie van controle over zijn bestaan terug wilde. In zijn eerste hoofdstuk schrijft hij dat hij uiteindelijk bar weinig te weten is gekomen. Wel is hij zich anders gaan verhouden tot de dood. Met zijn vraaggesprekken hoopte hij meer reflectie op de dood te bewerkstelligen. Zij vormden de weerslag van zijn zoektocht naar antwoorden.

Ik las het boek gretig. Prachtige vraaggesprekken! Met aan het einde van elk gesprek een boekentip van de geïnterviewde. Ik maakte maar liefst 15 reserveringen bij de bibliotheek! Mijn man keek jaloers toe. Hij heeft (hopelijk tijdelijk) te weinig energie om te lezen. Vandaar dat ik het boek las en passages, die mij bij bleven, arceerde. Ik typte ze uit en mailde ze naar hem.

Ik deel ze ook HIER. Ze zijn de moeite van het lezen waard!