Het boek van Jan Remmerswaal ‘Rijker coachen, verdieping door inzet van je eigen persoon‘ viel mij een beetje tegen. Het boek heeft 218 pagina’s, verdeeld over 15 hoofdstukken en maar liefst 120 paragrafen. Veel korte stukjes tekst dus, die ook nog eens bol staan van opsommingen: het laatste hoofdstuk eindigt met maar liefst 67 (prima) adviezen voor de professionals. Omdat ik nieuwsgierig was naar de verdieping door inzet van je eigen persoon (de ondertitel van het boek) las ik door.

Remmerswaal beschrijft in zijn boek uitgebreid wat hij onder de professie ‘coachen’ verstaat. En over het belang van het doorleven en (h)erkennen van je eigen leerthema’s zodat je een betere en professionelere coach voor een ander kan zijn. Hij schrijft ook over zijn eigen ‘een innerlijke schoonmaak’ en die van collega’s. Remmerswaal heeft intervisie met collega’s hoog in het vaandel staan.

Dezelfde boodschap heeft Erica Rijnsburger ook in haar boeken. Lees mijn blog hierover “Je kunt de ander zover helpen als je zelf bent“.

Met name in hoofdstuk 11, omgaan met emoties, was ik extra geïnteresseerd. Ook ik merk (o.a.) in mijn werk dat het belangrijk is om als mens bij jezelf te rade te gaan of je verantwoord bezig bent in relatie tot een (kwetsbare) ander. En om emoties die je bij jezelf tegenkomt, ook wel overdracht genoemd, te onderzoeken. Remmerswaal adviseert aan het einde van dit hoofdstuk dat je je bewust moet zijn van overdracht bij de cliënt en bij jezelf, maar dat je er niet mee moet gaan werken: “Laat dat maar aan echte professionals over (psychotherapeuten)“. Daar hield ik even op met lezen. Ik ben het niet oneens met hem. Maar toch schuurde het hier bij mij.

Pas nadat ik ook het boek ‘Diagnosedrift’ van Sanne Bloemink had gelezen werd me duidelijk waarom het precies bij me schuurde. Bloemink beschrijft hoe we in Nederland bij het opvoeden van onze kinderen geacht worden tussen de (consultatiebureau) curves te blijven. Als je vocabulaire als baby zich te traag ontwikkelt krijg je al snel het advies om een logopedist of spraaktherapie in te zetten. Als een kind druk is in de klas en niet stil kan zitten wordt soms een pilletje geadviseerd. We zenden op alle fronten de boodschap uit dat we binnen de lijntjes moeten blijven. Tegelijkertijd zijn we gevangen geraakt in een cultuur waarin steeds minder kinderen ‘normaal’ lijken te zijn.

Ondanks dat het een kundig en duidelijk geschreven boek is, riep Remmerswaal bij mij datzelfde ‘hokjesdenken’ op. Over wat ‘normaal’ en ‘niet normaal’ is binnen het vak coachen. Alsof er een duidelijke scheidslijn bestaat.

De realiteit is dat het bijna onoverkomelijk is dat je samen met je coachee tegen pijn en trauma aanloopt. En dat je er dan best samen bij stil mag staan. Met warme betrokkenheid en inlevingsvermogen, zoals Remmerswaal later ook toelicht en adviseert in zijn boek. Want in dat intieme moment kan heling plaats vinden. Juist op die momenten kun je als coach het verschil maken door te laten zien/horen wat het met je doet als mens. Dat is voor mij ‘verdieping door inzet van je eigen persoon‘. En ik had verwacht hier meer over te lezen, dan alleen die adviserende bullets….