Ik moet eerlijk bekennen: de tranen liepen over mijn wangen bij het lezen van het boek Het Rosie Project. Ik heb in mijn eentje hardop gelachen op het strand van Kroatie. Wat een geestig boek!
Toch bekroop me telkens weer de vraag: wat zouden mensen met autisme van dit boek vinden? Zouden zij ook lachen of het irritant vinden dat er (weer) een feelgood boek bijdraagt aan een stereotyperende beeldvorming over autisme?
De hoofdpersoon in het boek, Don, heeft niet de behoefte een label te plakken op zijn gedrag. “Er is nooit een definitieve diagnose gesteld, ondanks pogingen van de psychiatrie om me in een simplistische categorie in te delen. Ik ben inmiddels van mening dat mijn hersenen anders geprogrammeerd zijn dan die van het grootste gedeelte van de bevolking. Al mijn psychiatrische symptomen waren een resultaat hiervan, niet van een onderliggende aandoening. Natuurlijk was ik depressief: ik had geen vrienden, geen seks en geen sociaal leven, omdat ik anders was dan andere mensen. Mijn concentratievermogen en gedrevenheid werden verkeerd geinterpreteerd als manie. En mijn aandacht voor orde werd werd bestempeld als een dwangneurose.”
De hoofdpersoon, maar ook de andere personages, hebben een nuchtere kijk op kwetsbaarheden. Dat spreekt me aan. Wat bij mij wringt is dat de auteur ervoor heeft gekozen om een bepaald beeld van een iemand met autisme neer te zetten: intelligent, uitstekend geheugen, sociaal onhandig, werkzaam in de wetenschappelijke wereld. Maar dit is eerder uitzondering dan regel. Bij vele mensen met autisme is de impact van hun autisme op hun leven veel ernstiger en werkt het autisme dieper door in hun leven.
Dat gezegd hebbende heb ik genoten van het boek en ben ik nieuwsgierig naar wat anderen van het boek vinden.
Angela Thissen- van Heeswijk 
Hi Angela, ook ik heb erg genoten van the Rosie project, ik vind het een grappig en op een bepaalde manier ontroerend boek. Wat mij aansprak is dat je iets kunt vinden op plekken waar je het niet zoekt en hoe je soms niet ziet wat er voor je neus gebeurt omdat je druk bezig bent elders te kijken. Althans zo interpreteer ik Don’s zoektocht naar de ideale vrouw. De manier waarop hij dat doet zegt veel over hem, en hoe hij in elkaar steekt. Jouw opmering dat hier wel een wat eenzijdig en ook erg positef beeld wordt geschets van autisme zette mij aan het denken. Tijdens het lezen vroeg ik me inderdaad af of Don nu een ‘typische autist’ is of juist niet. (Dat het woord nergens valt vind ik overigens een pre in het boek). Ik werk met regelmaat in high tech omgevingen en daar kom ik de Don’s wel tegen.
Mooi Site heb je gemaakt!
groet erica
Dank Erica voor je reactie!
Ik ben het met je eens dat het een pre is dat de schrijver, zonder labels te gebruiken, een bijzonder ontroerende zoektocht beschrijft. Er is geen typische autist in mijn ogen: ieder mens is uniek. Ik kijk uit naar het vervolg wat binnenkort verschijnt: #hetrosieeffect!
Ik vond het ook een ontzettend leuk vakantieboek. Mijn reactie erop ligt meer in lijn met je blog over mentale modellen. Hoe kijk je naar iets. Don heeft het perfect voor elkaar in zijn eigen idee. En als hij voor die kinderen mer Asperger een lezing houdt krijgen die juist door wat hij zegt en doet een ander soort beeld van zich zelf. Hij waardeert ze in waar ze goed in zijn. Maar ook het stukje waarin Rosie en Don samen ruimte maken voor iets dat niet kan in zijn normale schema, door gewoon de klok op een andere tijd te zetten hoort daar bij. Maar ook Rosies eigen conclusie over haar vader. Ze is keihard de ladder der gevolgtrekkingen opgelopen en handelt daar ook naar. Ze kan alles wat haar vader doet ook alleen maar duiden in de contex van haar conclusie. Wat dat betreft heb ik door dit boek geen negatief beeld van autisme gekregen, maar ik weet daar ook niet zoveel van als jij. En ook dat heeft weer met mentale modellen te maken. Ik lees het boek niet tegen die achtergrond. Ik maak hoogstens kennis met iemand die zelf ook een ‘ aspie’ zo noemt hij ze toch? Is en daar vrede mee heeft.