“Vertel eens over hoe jij de samenwerking met mensen met autisme ervaart. Jij bent ervaringsdeskundig op dit gebied”. Eén keer in de zoveel tijd krijg ik deze vraag van Gijs Horvers, een collega waarmee ik veel samenwerk. Eind 2013 vertelde ik hierover in dit kort filmpje.

Inmiddels ben ik een jaar verder. En is daar inderdaad veel meer over te vertellen. Het allerbelangrijkste is wel dat de resultaten die we samen boeken meerwaarde hebben voor iedereen. Er ontstaan betere diensten en producten doordat we alles samen ontwikkelen en uitvoeren. Zoals bijvoorbeeld de Masterclass Autisme. Deelnemers waarderen de masterclasses unaniem met een 8+. Professionals zeggen na afloop dat juist de co-creatie tussen hen en de betrokken ervaringsdeskundigen tijdens de masterclasses zorgen voor verdieping in het leren bij de deelnemers. Zij willen nu niet anders meer. Ervaringsdeskundigen zie ik elke masterclass zichzelf overtreffen. Zoals Jeffrey, een jongen met autisme en een licht verstandelijke beperking, die bij de allereerste Masterclass het spits afbeet. Hij werd toen gebracht en in het vertellen van zijn levensverhaal begeleid door zijn jobcoach. De tweede keer kwam hij alleen met de taxi en vertelde hij zijn verhaal zelfstandig. Machtig toch!

Maar er is voor mij nog iets heel waardevols in de samenwerking met mensen met autisme. Namelijk dat zij mij als geen ander uitdagen, elke keer weer. Zoals Jasper Wagteveld, met zijn scherpe blik op ehealth en digitale middelen. Of Annelien Blom-Ziengs die mij aanspoort om altijd concreet te zijn in mijn boodschap en instructies. Of Gijs Horvers die mij spiegelt in mijn gedrag en (heel veel) vragen stelt. Ik word aan het voelen, denken en doen gezet zoals nog nooit tevoren.

Dit jaar (2014) is voor mij ook een jaar van reflectie. Ik kom steeds meer tot de ontdekking dat verbinden voor mij een vanzelfsprekendheid is. De buitenwereld naar binnen halen. Niet denken in wij en zij. Een quote die ik onlangs tegenkwam geeft dit prachtig weer: “Wat je niet voor mij doet, niet met mij, doe je tegen me”. Ik kom ook tot de ontdekking dat ik de afgelopen jaren vrijwel grenzeloos ben geweest in het verwezenlijken van mijn missie. Een betere wereld voor mensen in kwetsbare situaties. Inclusie. Thuis, op de school van mijn twee kinderen en op mijn werk. Ik haal alle activiteiten uit de kast om hieraan een steentje bij te dragen. Ook nu het subsidieproject, waarmee veel in gang is gezet, ten einde loopt. Ik blijf activiteiten initiëren en faciliteren. De nieuwe werkwijze verweven in een nieuwe vorm van samenwerken, zodat het in het systeem zit. Een nieuwe uitdaging voor de komende periode!

“Ja, ik zie je dat allemaal doen. Dat staat als een huis. Dat ben jij. Maar hoe zit dat als anderen jou begrenzen?”  vroeg laatst de leermanager van de opleiding die ik momenteel volg. “Wat gebeurt er dan?”. Ik moest direct terugdenken aan een vergadering van de stuurgroep begin dit jaar. Een sessie waarin zij een eerste denkrichting voor de toekomst formuleerden. Een denkrichting die later in het proces genuanceerd werd. Maar waar ik ter plekke buikpijn van kreeg: voor deze visie was ik niet op aarde. Het deed de vernieuwing die er in het Overijsselse autisme landschap gerealiseerd was tekort. Ik verroerde me op dat moment niet. Ik voelde me te kwetsbaar.

Pas sinds kort ga ik het gesprek aan met mensen over soortgelijke situaties en vertel ik vanuit die kwetsbare Angela. Hun reacties geven me verschillende en waardevolle inzichten. Want dat ik op dergelijke momenten, wanneer ik het gevoel heb aangetast te worden in het verwezenlijken van mijn missie, kwetsbaar ben is voor iedereen logisch en duidelijk. Ik moest blijkbaar een drempel over om hierover in gesprek te gaan met mensen. In de veronderstelling dat ik in situaties, die zich nog gaan voordoen, anders in het “hier en nu” kan handelen.

Deze vraag reist de komende periode met me mee. Als een soort levensthema. En wie weten als geen ander hoe het is om je kwetsbaarheid (dagelijks) te hanteren en effectief in te zetten? Natuurlijk. De ervaringsdeskundigen…..