Niet zo heel lang geleden las ik “Het Rosie Project” van Graeme Simsion. Een vermakelijk boek. Ik heb vele gesprekken gevoerd met mensen die mijn boekrecensie hadden gelezen. Het vervolg “Het Rosie Effect” wilde ik natuurlijk graag lezen. Heerlijk deze dagen voor kerst…..

Ook dit boek vond ik ontroerend. Luchtig geschreven. Humoristisch. Een verhaal over mensen die aanpassingen maken om aan de maatschappelijke normen te voldoen. Het boek daagt mensen uit om de functionaliteit van ‘sociaal gewenst gedrag’ te onderzoeken. Mensen bezitten persoonlijkheidskenmerken die het vermogen tot communiceren, het vertonen van empatisch gedrag en het bereiken van gewenste resultaten lastig maken. Het boek ontleedt situaties prachtig, maar blijft vooral een feel good verhaal.

Het boek geeft een inkijkje in de gedachten van een aanstaande vader met autisme. Af en toe vond ik het verhaal (iets te) ver gezocht van de realiteit. Zoals de situatie waarin Rosie zegt dat Don niks weet van kinderen. Hij gaat vervolgens naar de speeltuin en observeert kinderen. Hij eindigt vervolgens in de politiecel. Hoe grappig ook geschreven, toch haakte ik af.

Het boek pakt heersende stereotyperingen rondom autisme luchtig aan. Zoals de rainman associatie. Maar ook de volgende passage raakte me. “Ineens werd ik boos. Ik wilde Lydia door elkaar schudden, en niet alleen haar, maar iedereen die het verschil niet snapte tussen het in bedwang houden van emoties en het niet hebben van emoties, en iedereen die een totaal onlogisch verband legde tussen het niet kunnen interpreteren van andermans emoties en het zelf niet kunnen ervaren van emoties”.

Ik heb geleerd dat er geen autisme light bestaat. Autisme kun je niet uitzetten. Het is een andere manier van informatieverwerking. Een boodschap die ik aan dit boek zou willen toevoegen.