Tas gestolen. Inclusief telefoon, portemonnee, sleutels en laptop. Tijdens een uurtje vergaderen met vier collega’s in een restaurant in Amsterdam. Op camerabeelden (van de beveiliging) terug te zien. In 5 minuten was het gedaan. Niemand iets gemerkt.

Onthand. Want zonder telefoon is het lastig je bankpassen te blokkeren. Gelukkig wilde een collega bij me blijven. Met haar telefoon kon ik de belangrijke telefoontjes plegen naar de bank en mijn werkgever en was ik bereikbaar voor anderen.

Lastiger was het om Mark te bereiken en hem te waarschuwen om extra alert te zijn thuis. Ik wist zijn nummer niet uit mijn hoofd…. Wel kon ik het vaste telefoonnummer van mijn peettante probleemloos ophoesten en binnen no time was ook de familie geïnformeerd.

Een niet onbelangrijk detail in dit verhaal is dat mijn vader en moeder zich onthielden van enig commentaar op de situatie. Best opmerkelijk, aangezien mijn vader mij en mijn zusje (41 resp. 39 jaar) nog steeds bijna wekelijks wijst op de gevaren van diefstal en het belang van het dragen van je sleutels vastgegespt aan je broekriem. Hij heeft het liefst dat ik mijn portemonnee aan een koortje om mijn nek draag onder mijn kleding…..

Maar de goden bleken mij die dag gunstig gezind. Nog geen uur later kreeg ik te horen dat mijn portemonnee gevonden en op te halen was bij de Vodafone winkel om de hoek van het restaurant. Een klant van deze winkel had mijn portemonnee in zijn fietsmand gevonden en deze aan het winkelpersoneel gegeven. Via wat googlewerk (leve Facebook) hadden zij het nummer van mijn werk achterhaald. Die op de hoogte waren van de diefstal en mij wisten te bereiken. Wat een eerlijke mensen!

Ik stond nog niet buiten of ik werd weer door mijn werk gebeld (wat inmiddels was omgetoverd tot een crisiscentrum rondom de diefstal van mijn tas). Mijn tas was ook gevonden! Door een oplettende dame die langs mijn tas (die open onder een afvalbak in de buurt van het restaurant lag) was gefietst en haar niet pluis gevoel was gevolgd. Ook zij achterhaalde via internet het telefoonnummer van mijn werk, doorstond 10 minuten aan wachtstanden en doorverbindingen, en kreeg vervolgens te horen dat het om mijn gestolen tas bleek te gaan. Ze bracht de tas direct terug naar het restaurant waar ik op haar wachtte.

Wat bleek: mijn mobiel zat ongeschonden in het zijvak van mijn tas! Wat een geluk bij een ongeluk! Ik had binnen ruim een uur mijn portemonnee (zonder het kleingeld wat erin zat, maar met al mijn pasjes), mobiel, sleutels en tas weer terug. Alleen mijn laptop bleek gestolen. Wat ik eerlijk gezegd zelf nog het minst erg vond. Maar mijn baas had (terecht) direct uitgeroepen “Staan er cliënt gegevens op de laptop?”. Wat gelukkig niet zo was.

Laatste halte van die dag (een na laatste eigenlijk want ik ging die avond nog uit eten met een vriendin) was het politiebureau in Amsterdam. Wegens drukte en tijdgebrek konden zij mij niet direct helpen en deed ik uiteindelijk vanochtend aangifte in Arnhem.

Een vriendelijke en opgewekte agent nam mijn verklaring op. Het duurde wat langer dan gedacht (het doen van administratieve handelingen was niet de favoriete bezigheid van deze man schat ik in). Ook kreeg ik bijna de geprinte verklaring van een ander misdrijf mee naar huis….. Waar we allebei hartelijk om lachten.

Met een handdruk nam ik afscheid van de politie agent. Maar niet voordat deze man mij op het hart drukte dat mijn gedrag het deze dief wel erg gemakkelijk had gemaakt. “Zet in een restaurant nooit een tas naast je op de grond terwijl je vergadert!”. Tsja, de agent leek wel wat op mijn vader….