Ik zat in de auto op weg naar een kraambezoek in het noorden van Overijssel. Ik ging de baby van collega Ton en zijn vrouw bewonderen. Met Ton verzorg ik geregeld lezingen in Overijssel, waarin hij zijn levensverhaal rondom zijn autisme deelt met een zo groot mogelijk publiek.

Ton had in de aanloop naar en tijdens de zwangerschap mij al vaker wat vragen gesteld. Nu was ik de ervaringsdeskundige. De rollen waren eens omgedraaid. In de aanloop naar de geboorte maakte hij vrienden en collega’s deelgenoot door foto’s van zijn vrouw en even daarna ook van hun baby te plaatsen op social media. Heel open. Trots. Puur. Via de app ontving ik direct een berichtje met foto en de vraag of ik de baby wilde komen bewonderen tijdens een kraambezoekje. Twee appjes verder stond de afspraak al: 4 dagen later bij hun thuis.

Ik belde dus aan. Ik was niet eerder bij hem thuis geweest. Wel had ik zijn vrouw al eerder ontmoet op hun huwelijk. Een hartverwarmend mens. Ton liet me binnen. Ik liep samen met hem naar de slaapkamer op de eerste verdieping waar zijn vrouw en de baby lagen. Wat een wondertje! Zo klein nog. Slaperig in zijn wiegje. Tevreden. Een enorm trotse moeder. Die graag vertelde over de bevalling en de periode in het ziekenhuis die daarop volgde. Ze waren die dag pas thuis gekomen uit het ziekenhuis. Het had een hilarisch incident met de `Maxicosi` opgeleverd. Maar ze waren met z’n drie-en veilig met de auto thuis gekomen.

Na een half uur vol ontroering door de liefde van beiden voor hun baby en elkaar en na een paar praktische zaken besproken te hebben wilde ik weer opstappen. Maar niet voordat ik iets zou schrijven in hun bezoekersboekje. Elke bewonderaar van de baby werd gevraagd een pagina met vragen te beantwoorden. Het was de eerste keer dat ik zo’n boekje zag. Ik vond het een leuk idee. Ik keek hen vragend aan. Het boekje was nog leeg. Ik was het eerste kraambezoek bij hen thuis. Zijn vrouw maakte hier direct een leuk grapje over “we nodigen bezoek uit op alfabet Angela ;-)”. Ik stelde voor om een paar pagina’s leeg te houden voor de opa’s en oma’s. Ton reageerde direct “Dat stelde mijn vrouw net ook al voor. Ik vond dat maar raar. Maar nu jij dit ook al zegt zullen we dat maar doen.”

Ik vind het mooi om deelgenoot te zijn van iemands leef- en denkwereld. Ik was ontroerd en geraakt door de puurheid waarmee dit prille gezin aan een nieuwe fase in hun leven begint. Tegelijkertijd bespeurde ik ook een licht gevoel van ongemak: ik was zomaar in hun intieme levenswereld beland. Op bezoek bij een pasgeboren baby. Hoeveel baby’s van amper 4 dagen oud had ik in mijn vrienden-, collega- en familiekring bezocht?

Dit zette me pas onlangs goed aan het denken. Toen ik een workshop story-telling volgde. En bij de vraag “wanneer werd jij de afgelopen weken geraakt in je werk?” op dit kraambezoekje uitkwam. Door het keer op keer vertellen van dit verhaal leerde ik langzaamaan naar de kern te gaan. En niet alleen de schoonheid van het verhaal maar ook mijn schurende praktijk hierin te onderzoeken. Ik besefte me dat ik me in mijn werk vaak op het grensvlak van professionaliteit en intimiteit begeef. En dat ik het best lastig vind om juist hier woorden aan te geven. Eerst dus maar op papier. Fijne Vaderdag ;-)!

De naam in deze blog is gefingeerd