Ik schreef gisteren over een overbuurman die geld wilde lenen (lees hier de blog). Ik noemde hierin zijdelings dat ik een hilarische ervaring had gehad met een andere overbuurman die ik mee naar yoga les had genomen. Op twitter werd gevraagd naar dat verhaal…..

Deze altijd vrolijke, vriendelijke en charmante (Brabantse ;-)) overbuurman had me al aan paar keer gevraagd of hij met me mee mocht naar yoga les bij de plaatselijke sportschool. Ik had hem elke keer met een lach afgewimpeld, maar hij bleek het serieus te menen. Want hij kwam er voor aan de deurbel. Hij vertelde dat hij geïnformeerd had bij de sportschool. Hij was welkom om een yoga les te volgen als er iemand met hem mee ging. Hij vroeg of ik dat wilde zijn.

Ik zie ja en sprak meteen af voor de dag erna: maandagavond. Maar ik was wel een beetje zenuwachtig. Want ook al maakte ik (en met mij het hele dorp) bijna dagelijks een praatje met hem, ik kon hem niet zo goed peilen. Hij vertelde vaak grootste verhalen, maar ik twijfelde of ze allemaal waar konden zijn. Ook zag in die tijd de politie wel erg vaak voor de deur van de overburen staan.

Die volgende maandagochtend zag ik hem wel een kwartier lang rek- en strekoefeningen buiten doen. Dat had ik hem nooit eerder zien doen. Diezelfde middag kwam hij aan de bel om te vragen of het klopte dat hij een handdoek en water mee moest nemen naar de les. En ruim een half uur voor de afgesproken tijd stond hij al aan de bel: “gaan we?“……. Hij had er duidelijk zin in en nam zijn uitje serieus.

Bij aankomst op de sportschool werden we warm onthaald. Hij moest een proefles formulier ondertekenen en na een vriendelijk praatje konden we door naar de les (chapeau voor de Cirkel!). Het was een drukke les met een zaal vol bijna allemaal vrouwen. We zochten een plekje achterin de zaal. Naast elkaar. Hij keek geamuseerd rond.

De les begon rustig met staande oefeningen. Mijn overbuurman deed overdreven zijn best. Zo overdreven dat hij tot drie keer toe uit een houding viel (driehoekshouding). Hij zakte letterlijk door zijn knieën en viel op de grond. Hij probeerde vervolgens zo snel mogelijk weer op te staan en mee te doen, zodat niemand het door had (dacht hij). Ik keek bewust niet naar hem en deed zogenaamd geconcentreerd de oefeningen: ik was bang dat oogcontact met hem tot een enorme lachbui zou leiden….

Ook ging hij halverwege de les naar de wc. Midden in een oefening. We zaten op handen en knieën. Hij stond op, stak zijn armen in de lucht en zei hardop “Juf, sorry, maar ik moet echt naar de wc, sorry hoor juf!” en hij liep de zaal uit. Ik twijfelde of ik niet achter hem aan moest. Zou hij de weg naar de WC weten? Ik liet hem maar gaan. Hij kwam vijf minuten later terug en deed weer gewoon mee met de les.

Gedurende de les maakte hij allerlei geluiden: ik hoorde zijn ademhaling (hij was vaak buiten adem), hij praatte veel tegen zichzelf en een paar keer leek hij hardop te huilen. Of was het lachen? Ik spiekte stiekem. Het leek toch meer op lachen.

Na de les wandelde we weer samen terug. Hij vertelde dat hij de les heel fijn had gevonden en hij bedankte me wel tien keer. Bij mij drong zich direct een nieuwe vraag op: wat als hij nog een keer mee wilde? Hij had verteld dat hij een bewindvoerder had en niet over eigen geld kon beschikken. Dus een lidmaatschap bij de sportschool was niet voor de hand liggend. Ook vreesde ik dat mijn mede yoga-ers dit voor een keer grappig vonden, maar misschien niet voor elke week. Laat staan de yoga docente…

Nadat ik hem een tijdje niet meer buiten had gezien stapte ik op de begeleiding af en vroeg waar de overbuurman was. Hij bleek te zijn ‘overgeplaatst’. Waarheen en waarom werd mij niet duidelijk.

Ik was weliswaar verlost van mijn yoga dilemma, maar ik bleef achter met veel onbeantwoorde vragen over deze overbuurman. Van wie ik zijn dagelijkse vrolijke groet tot op de dag van vandaag mis.