Ik ben in 1975 geboren in Veghel. Ik was een ‘stuitkindje’. Een anekdote hierover die ik van mijn moeder hoorde is dat ik de eerste 9 dagen van mijn leventje (alleen) in een ziekenhuisbedje lag met ‘ingebakerde’ beentjes. Die floepten namelijk de hele tijd vanzelf naar mijn hoofd :-).

Ik bleek na 6 weken ook nog eens een dubbele liesbreuk te hebben, waaraan ik snel werd geholpen. Niet echt een lekkere start dus als baby. Zeker niet toen ik stuitte op een artikel in de Volkskrant (14 oktober 2017) met als introtekst “Dertig jaar geleden werden baby’s nog onverdoofd geopereerd” (lees: met spierverslappers)…. Maar gelukkig, wat betreft medische zorg is het hier -tot nu toe- bij gebleven (op een keelabces na…).

Mijn zusje werd 2 jaar later geboren. We hadden (en hebben) het fijn samen. Mijn moeder was altijd thuis. Mijn vader werkte 6 dagen in de week. Maar daardoor konden we alles doen wat we wilden. Zoals op vakantie naar Spanje. Er waren veel vriendjes en vriendinnetjes in de buurt en op school. We gingen een paar keer per week naar familie in Nijnsel en Schijndel. Veel nichtjes en neefjes, kaarten met oma. Mijn peetoom en peettante woonden om de hoek. Ik las veel en bracht uren door in de plaatselijke bibliotheek. Een fijne en onbezorgde jeugd in mijn herinnering.

Ik kijk terug op een fijne basisschooltijd. Daarna ging ik naar het Zwijsen College in Veghel. Met hard werken en discipline haalde ik het gymnasium. Ik verbaasde iedereen. Wel voelde ik dagelijks angst. Was ik wel op tijd? Had ik mijn gymspullen wel in mijn tas gedaan? Kon ik het lokaal wel vinden? Zou ik de beurt krijgen? Bij wie ging ik staan tijdens de pauzes? Achteraf gezien vond ik de middelbare schooltijd een spannende en minder leuke tijd. Ik liet alleen niks merken en werkte stug door.

Deze strategie hield ik vol. Ook in Maastricht toen ik Gezondheidswetenschappen ging studeren in 1993. Op kamers. Geen ouders meer die voor mij antwoordden. Op eigen benen. In het zicht. Ik kwam niet meer uit met mijn strategie en kreeg paniekklachten. Via de huisarts werd ik doorverwezen naar het RIAGG. Wat zou ik vandaag de dag graag mijn dossier inzien. Want ik weet nog zo weinig van deze pittige periode. Het was overleven. Maar aan de buitenkant zagen mensen niet zoveel. Ik ging gewoon door, was lid van studentenvereniging Tragos, had veel bijbaantjes en haalde mijn doctoraal. Trotse familie.

In 1999 ging ik bij ARCADIS in Arnhem werken. Mijn eerste prachtbaan! Leerde (weer) fijne, nieuwe mensen kennen. Maar wat vond ik het in het begin nog spannend. Naast werken probeerde ik in die tijd van alles uit om mijn rust te vinden. Mensendieck, psycholoog, fietsen, lezen, films kijken, skeeleren, mediteren en yoga. En uren bellen met vriendinnen. Op bijzondere momenten herinnerde de zon me er aan dat het leven goed was zoals het was. Langzaamaan voelde ik me beter.

In 2000 leerde ik Mark kennen. We gingen samenwonen. Daan, een jongen met Down, kwam in ons leven en we zien hem tot op de dag van vandaag nog 2 keer in de maand. We verhuisden in 2004 naar Rheden, trouwden en kregen twee dochters. Ik kreeg een 2e prachtbaan bij Stichting MAAT en daarna bij het Autisme Kennisnetwerk Overijssel (AKO). De rol van coördinator van het AKO past al jaren bij me en blijft goed en uitdagend voelen.

Ik heb de afgelopen jaren vele opleidingen gevolgd, ik ben sinds 2016 gecertificeerd Management Consultant (CMC) en lid van de Orde van organisatiekundigen en -adviseurs (Ooa). In 2015 richtte ik samen met oud-collega Esther van het Hof kindergasthuis De Boeg op. In 2020 volg ik de opleiding tot bewustzijnscoach bij Elenchis. Zie ook mijn LinkedIn pagina.

Naast deze activiteiten lees ik veel, ga regelmatig naar de sauna en doe veel aan Bikram/gosh/yin yoga. Als gezin benutten we elke (school)vakantie. Zoeken de zon op. Rondreizen met 2 tentjes, zonder iets te boeken.

Maar ik ben ook graag alleen. In 2018 reisde ik nog naar de Westelijke Jordaanoever (Palestina), lees mijn reisverslag deel 1 en deel 2, omdat het Israël-Palestina conflict me al jaren boeit. Ik maakte er in november 2019 een website over: www.palestinablog.com 

Een gezin, parttime werken en tijd over voor mijn hobby’s: het ziet er vrij moeiteloos uit. Mensen reageren dan ook verbaasd als ik vertel over mijn worstelingen toen ik op eigen benen ging staan. Aan de buitenkant kun je niet altijd zien wat zich van binnen afspeelt. Angst en schaamte zijn vernietigende emoties. Die meedoen in de weg kunnen staan. Vandaar mijn persoonlijke missie in dit leven: het mogelijk maken dat iedereen mee kan doen. En goed voor mezelf zorgen ;-).